₂₀₂₀

_POES-PARTOUT

Ik vertrek vanuit een creatief proces rond de acceptatie en bewustwording van eigen en andermans lichaam. Het creatief proces gaat als volgt: de deelneemster stapt in de ‘poes-partout-mobiel’. In de mobiel wordt haar vulva respectvol vereeuwigd en ingelijst. Weten en voelen dat je lichaam meer dan goed genoeg is, vooral anders dan alle andere.

 

 

₂₀₁₈

Mijn fascinatie gaat uit naar de kracht van verschuivende tektonische platen in het landschap, een kracht die alle contrasten overstijgt: organische <^_> meganische / blinkend <^_> mat / energie <^_> stilte / afstand <^_> dichtbij / afgebakend <^_> grenzeloos. Door deze elementen te doen botsen ontstaat er een kracht, een kracht die ik ook herken in de maatschappij wanneer tegenpolen elkaar ontmoeten. Het is deze kracht die ik probeer te vatten in deze schilderijen.

 

₂₀₁₇

Inge woont niet ver Campo Santo en het kerkhof is haar tweede tuin. De sfeer en de schoonheid van de elegante begraafplaats hebben haar altijd al weten te lokken. De porseleinen foto’s op de grafzerken die ze zo vaak ziet, vormden de inspiratiebron voor haar werk tijdens haar laatste expo 'Angels & Insects'. De meestal erg oude foto’s –vaak uit de 19e eeuw –zijn aangetast door de tijd en vertonen verminkingen en hiaten. Door de foto’s te integreren in haar schilderijen geeft Inge niet alleen de afbeelding maar ook de overledene een tweede leven.

 

Wat ooit bedoeld was als herinnering aan een dierbare overledene, krijgt nu een nieuwe context in een expositieruimte.
De verschillende lagen verf en collagetechnieken geven een onverwachte betekenis aan het portret van weleer. De foto’s tonen de overledenen vaak op hun paasbest en in hun zondagse pak, maar in Inges schilderijen valt daar nog maar weinig van te merken. Op de ovalen doeken zie je aangevreten en half verborgen gezichten, geheimzinnige getuigenissen van wat ons op het einde allemaal te wachten staat.

 

Ook de bloemen – een klassiek element van het vanitasschilderij –ontbreken niet in deze hedendaagse lofzang op onze eindigheid. Een lofzang die aantrekt door Inges kenmerkende spel met kleur en vorm, maar die je tegelijkertijd toch ook een beetje ongemakkelijk doet voelen.

 

 

2015

Inge haalt haar inspiratie vaak uit de beelden en landschappen die ze tegenkomt onderweg. Op haar dagdagelijkse routes, of op één van haar reizen. Haar schilderijen van 2015 zijn geïnspireerd door haar trektocht door IJsland. De ruige en ruwe landschappen haakten zich vast in haar herinneringen en kwamen met het vliegtuig mee naar huis. Maar de IJslandse beelden bestaan niet uit louter natuur. We zien telkens een scherp contrast aan het werk tussen de grillige, woeste natuur en de mens die daarin ingrijpt. Deze twee krachten, mens en natuur, voeren een felle visuele strijd op Inges netvlies en op haar doeken. Het gevecht tussen organische natuurvormen en strakke, menselijke lijnen werkt vervreemdend en zorgt voor een onevenwicht dat je uit balans brengt. Het is dit onevenwicht dat Inge fascineert, en dat ze op haar manier in beeld brengt. Op grote doeken, want grootse natuur vraagt om grootse middelen.

Inges werken bevatten meer contrasten dan dat tussen mens en natuur. Als kunstenares experimenteert ze al heel haar leven met tegenstellingen in kleur, vorm en materie. Haar verflagen zijn afwisselend mat en glanzend, worden geborsteld of gespoten en vermengd met andere elementen zoals krijt of aarde. Dit spel met texturen vertaalt zich evengoed in foto’s op canvas of verf op hout. Ook het gebruik van grafische elementen en technieken – niet geheel toevallig gezien haar achtergrond als grafisch vormgeefster - zorgt vaak voor verrassende wendingen en contrasten in Inges werk.

Tot slot speelt ook het contrast tussen het abstracte en het figuratieve altijd een rol. De ruimtes die Inge schildert zijn telkens een abstrahering van de werkelijkheid, maar ze laten de realiteit nooit volledig los. Het blijven herkenbare ruimtes met diepte en een horizon, een universum waar je als mens in kan stappen en verdwalen. Ze bieden net genoeg houvast voor herkenning, en laten net genoeg opening voor interpretatie, dromen en een eigen verhaal.